Industriële kwaliteit hoogzuiverheidsoxaalzuurkristal voor roestverwijderingsmiddelen

Chemische formule: C₂H₂O₄*2H₂O

CAS: 6153-56-6

Zuiverheid: 99,6%

COA moet voldoen aan GB/T1626-2008:

Referenties: Riel Chemical Lab1&2, Nationaal openbaar serviceplatform voor standaardinformatie.

Oxaalzuur is een organisch zuur met de systematische naam ethaandizuur en de chemische formule HO−C(=O)−C(=O)−OH, ook geschreven als (COOH)2 of (CO2H)2 of H2C2O4.

Het is het eenvoudigste dicarbonzuur. Het is een witte kristallijne vaste stof die een kleurloze oplossing vormt in water. De naam is afgeleid van vroege onderzoekers die oxaalzuur isoleerden uit bloeiende planten van het geslacht Oxalis, algemeen bekend als klaverzuring. Het komt van nature voor in veel voedingsmiddelen.

Waarschuwing: Overmatige inname van oxaalzuur of langdurig huidcontact kan gevaarlijk zijn.

• Molecuulgewicht: 126,07 g/mol
• Uiterlijk: wit transparant kristal of poeder, industriële producten kunnen lichtgeel zijn door onzuiverheden
• Geur: Smaakloos of licht zuur
• Dichtheid: 1,65 g/cm³ (20°C)
• Smeltpunt: Het dihydraat verloor zijn kristallijn water bij 101-102°C en werd omgezet in watervrij oxaalzuur (H₂C₂O₄). Watervrij oxaalzuur sublimeert bij ongeveer 189,5°C en ontleedt bij hoge temperaturen
• Oplosbaarheid: Water: oplosbaar in koud water (ongeveer 10 g/100 ml, 20°C), de oplosbaarheid in warm water is hoger. Ethanol: licht oplosbaar (ongeveer 5,7 g/100 ml, 20°C)
• Zuur: Binarisch zuur, zuurder dan azijnzuur (pKa₁=1,25, pKa₂=4,14); Het kan reageren met basen, metaaloxiden, carbonaten om zouten te vormen (zoals natriumoxalaat, calciumoxalaat)
• Reduceerbaarheid: Onder zure omstandigheden kan het worden geoxideerd door sterke oxidatiemiddelen (zoals kaliumpermanganaat) om CO₂ en H₂O te produceren
• Complexvorming: Oxalaat (C₂O₄²⁻) vormt een oplosbaar complex met metaalionen (bijv. Fe³+, Al³+). Het wordt gebruikt bij het reinigen van metalen of het verwijderen van roest
• Thermische ontleding: Ontleding bij verhitting boven 150°C, waarbij CO, CO₂ en H₂O ontstaan

Oxaalzuur wordt voornamelijk geproduceerd door koolhydraten of glucose te oxideren met salpeterzuur of lucht in aanwezigheid van vanadiumpentoxide. Een andere methode is om salpeterzuur te regenereren met behulp van zuurstof, met behulp van een verscheidenheid aan precursors, waaronder glycolzuur en glycol. Vanaf 2011 heeft alleen het Japanse bedrijf Mitsubishi dit proces gebruikt.

Een nieuwere methode vereist oxidatieve carbonylering van alcoholen om dioxalaat te verkrijgen: 4 ROH + 4 CO + O 2 -> 2 (CO 2 R) 2 + 2 H 2 O. Deze diesters worden vervolgens gehydrolyseerd tot oxaalzuur. Er wordt jaarlijks ongeveer 120.000 ton geproduceerd.

Historisch gezien werd oxaalzuur bereid door een bijtende base (zoals natriumhydroxide of kaliumhydroxide) op zaagsel aan te brengen en vervolgens het oxalaat te verzuren met een anorganisch zuur (zoals zwavelzuur). Oxaalzuur kan ook worden gevormd door natriumformiaat te verhitten in aanwezigheid van een alkalische katalysator.

De belangrijkste toepassingen van oxaalzuur zijn reiniging of bleken, vooral voor het verwijderen van roest (ijzercomplexvormer). Het gebruik ervan in roestverwijderaar is te danken aan het feit dat het een stabiel in water oplosbaar zout vormt met driewaardig ijzer, namelijk het ijzeroxalaation.

Oxaalzuur is een ingrediënt in sommige tandbleekproducten. Ongeveer 25% van het oxaalzuur wordt gebruikt als beitsmiddel in het verfproces. Het wordt ook gebruikt in bleekmiddel, vooral voor het vermalen van hout, kurk, stro, rotan, veren, evenals voor het verwijderen van roest en andere reiniging, voor bakpoeder en als derde reagens in silica-analyse-instrumenten.

Beton/Cement: Oxaalzuur kan reageren met calciumverbindingen in cement, waardoor het oppervlak verpoedert. Langdurig gebruik kan de structurele sterkte verminderen. Toepasselijke scenario's: Alleen voor het kortstondig reinigen van cementvlekken (zoals resten van decoratie), grondig spoelen is vereist.

Plastic/Rubber: Het heeft een relatief lage corrosiviteit voor de meeste kunststoffen (zoals PP en PE), maar kan ervoor zorgen dat sommige rubbers verouderen (zoals afdichtringen).

Hout: Het beschadigt de houtvezels, waardoor de kleur vervaagt of het oppervlak ruw wordt. Het wordt niet aanbevolen voor het reinigen van houten vloeren of meubels.

Residuele corrosie: Zelfs als het oppervlak grondig wordt gespoeld, kan oxaalzuur in poreuze materialen zoals tegelgaten en beton sijpelen, waardoor een langdurige en langzame reactie ontstaat. Suggestie: Spoel na gebruik meerdere keren met schoon water en neutraliseer met een alkalische oplossing (zoals zeepwater).

Elektrochemische corrosie: In een vochtige omgeving kan oxaalzuur de elektrochemische corrosie van metalen versnellen (bijvoorbeeld ijzeren spijkers roesten sneller).

Galvaniseerindustrie: Oxaalzuur wordt gebruikt voor het polijsten van metalen, maar een te hoge concentratie kan over-etsen van het werkstuk veroorzaken (het moet strikt worden gecontroleerd binnen 5%-10%).

Textielindustrie: Bij gebruik als beitsmiddel vermindert overmatig gebruik de sterkte van de vezels en moet het worden gecombineerd met een pH-regelaar.

Nabehandeling van 3D-printen: Een paar processen reinigen harsmodellen met oxaalzuur, maar het kan scheuren veroorzaken (tolerantie moet worden getest).

Verwijdering: Oxaalzuuroplossing moet worden geneutraliseerd tot een pH van 6-9 voordat deze wordt afgevoerd en mag niet rechtstreeks in het riool worden gegoten (in sommige gebieden wordt het geclassificeerd als gevaarlijk afval).

Transportbeperkingen: Transport van oxaalzuur met een hoge concentratie (>10%) vereist een corrosieve label en sommige landen vereisen speciale licenties.